Gertrudis was een bijzondere dame – ze was de eerste abdis van de Abdij van Nijvel, gesticht door haar moeder Ida van Nijvel en Sint-Amandus. Moeder en dochter deden dit niet alleen uit religieuze overweging, maar ook om ervoor te zorgen dat familiale bezittingen bewaard bleven en hun machtspositie intact bleef. [1]
Ze is niet ouder dan 33 geworden, maar wat een leven. Een familie van heiligen – ma en zus zijn ook heilig verklaard – dan ben je iemand.
Het is vandaag de dag moeilijk te begrijpen waarom Gertrudis leefde zoals ze deed. Met 20 jaar was ze abdis van het klooster dat haar moeder heeft opgericht. Ze deed haar werk met overgave – vasten, bidden, alles weggeven aan de armen en kerken stichten. De laatste drie jaar van haar leven verzwakte ze steeds verder door het vasten en bidden en moest ze zelfs haar taken overdragen aan haar nicht. Zij benaderde haar zelfopgelegd lijden met gelukzaligheid en vreugde.
Ook na haar dood heeft ze het druk. Ze is patrones van ziekenhuizen, van pelgrims en reizigers.
Ze helpt bij het beschermen van oogsten door te helpen bij muizen- en rattenplagen.
Nog niet genoeg? Ze verleent ook bescherming aan groentekwekers, tuinlieden, stervenden en vrouwen die ongewild kinderloos blijven.
En dan wordt ze ook nog eens aangeroepen bij een aantal ziekten en helpt ze bij verzoening met vijanden.
Ai, en dan denk je rust te hebben na je dood…
Er zijn nogal wat kerken en instellingen naar haar vernoemd. Op de wikipediapagina stond een lijst waar Baard nog niet bijstond. Dat hebben wij dus toegevoegd.
[1]
nl.wikipedia.org/wiki/Gertrudis_van_Nijvel#Vernoemd
